Masken düştü ezgin hayat

Kadehler boş, cam pareler kırık.

Demlendim

Sen kaynatmadan insanı

İnsan Kurak

Seni yendim!

Şimdi;

taktakıştır yıldızları

istersen,

dalgalandır rıhtımları

şarapsız şevişemezsin

Vurulduk!

Altmışsekiz parçaya ayrıldı tümüm

Bedenimi ayakta tutan,

İçimde milyonlarca mağaralarda coşan,

Kırmızı sıvı aktı tenhalaşıncaya kadar.

Öyle ki hasretlikti hissettiğim

(Çayın şekere olduğu kadar)

Damlaydı, seldi

Kuraktı...

Fidan tutmaz bir topraktı

Yitince kırmızım başka renk istemedi.

Artık ne aktı, ne coştu

tenhalaşıncaya kadar.

Şimdi ışımaz güneş...